Watze Monsma

De Heintje Davids van het damesvoetbal, zo kun je me wel noemen.

Als ik snel terugreken dan ben ik minimaal 5x trainer en/of coach geweest van het damesvoetbal bij FFS. Ooit zo rond 1992 ben ik begonnen het een half jaar over te nemen van Alex Hoks. Alex wilde een fantastische omhaal voordoen op training met als resultaat een gebroken sleutelbeen. Mijn eerste ervaring met het damesvoetbal was bijzonder. Een fantastische groep die heel graag wilde. Jong talent als Sjoukje de Jong, Berta Vierstra, Jannie Breeuwsma, Rixt Minnema en zo kan ik er nog wel een paar noemen.

Toen in 1994 het damesteam zoekende was naar een nieuwe trainer hoefde ik er niet lang over na te denken.  De drie jaren waarin ik trainer/coach geweest ben waren fantastische jaren. Met een groep van zo’n  15 dames was de trainingsopkomst altijd fantastisch. Er is zelfs een winter geweest waarin we meer dan een maand zonder bal getraind hebben in de modder, zo slecht was het (oude) trainingsveld. En altijd volop opkomst! Het topjaar was 1997. In dat jaar werden we kampioen in de derde klasse met een thriller tegen de Walde als slotwedstrijd. Deze wedstrijd werd gewonnen met 3-1. En dat in een seizoen waarin vijf jeugdspeelsters ingepast werden, Gjilke Mulder, Linda Hettinga, Anke Minnema, Marriet Lenes en Hilde Hoks. Als extra verrassing werden we dat jaar verkozen tot sportploeg van de gemeente Skarsterlân!!

Na een paar jaar pauze werd ik benaderd door RWF. Toentertijd een topteam van naam maar in verval in het friese damesvoetbal. RWF speelde toen eerste klasse.  Samen met mijn maatje Jan Meijer hebben we daar de organisatie toentertijd opnieuw neergezet, veel nieuwe speelsters aangetrokken en vol enthousiasme begonnen. Gedurende het seizoen bleken een aantal mensen i n de organisatie niet betrouwbaar.  Reden voor Jan en mij om ons weer terug te trekken. Achteraf een verstandig besluit, een jaar later stapte de hele selectie over naar Oerterp, nu nog een eerste klasser.

De eerste team van de dames van FFS liepen inmiddels op hun laatste benen. Het was een hecht team maar ook ‘vreemdelingenlegioen’ geworden met veel dames van buiten het dorp. Er was geen klik met het tweede team zodat er geen doorstroming was. In de winterstop kwamen een paar dames bij me; ze waren klaar met de toenmalige trainer Meindert en of ik hun de laatste maanden in de tweede klasse wilde begeleiden. Daarna stopte het hele team. Vanwege de sfeer in dit team (tijdens een oefenwedstrijd drie jaar geleden versloegen ze nog het huidige damesteam!) zijn dit een aantal fantastische maanden geworden. Sportief ging het minder, tweede klasse was toen een trede te hoog.

Toen dit team ophield werd dus het tweede team het eerste team en ging vijfde klasse spelen. Op een gegeven moment werd ik weer benaderd. Er kwamen zeven dames over van SC Joure en hiermee stond er een team ‘met potentie’.  Dit waren Anke Minnema (weer terug na een aantal jaren vreemd gegaan te zijn), Inge van Dijk, Laura Hoomans, Harmke Abma, Sytske van der Meer, Margje Groenendaal en Ramona Kramer. Toen ook de oudgedienden Hilde Hoks en Rixt Minnema weer terugkwamen stond er dus met elkaar een prachtig elftal. Promotie van de vijfde naar de vierde klasse was dan ook niet meer dan logisch.

Ook deze periode van drie jaar hebben we veel plezier gehad. De reisjes zijn weer geïntroduceerd en legendarisch geworden. Feestjes liepen constant uit de hand. In de vierde klasse altijd mee bovenin gedraaid. Kortom, tijd voor iemand anders.

Vervolgens kwam voor het damesteam iemand te staan die het voor elkaar kreeg om in een paar weken zichzelf onsterfelijk te maken, ene heer Bul. Volgens mij loopt hij nog in een trainingspak van de dames…. Dus toen die aan het begin van het seizoen terecht kon vertrekken was er wederom een vacature. Natuurlijk doet Monsma dit weer…. Je hart ligt nu eenmaal bij het damesvoetbal.  Toen wel heel duidelijk aangegeven dat het vanwege mijn werk alleen maar voor dat seizoen (!!) kon. Meer  tijd kon ik niet vrijmaken.

En toen was het maart 2012. Erika komt bij me met de opmerking: ‘zoals het er nu voor staat hebben we volgend jaar geen damesvoetbal bij FFS!’. Dat bestaat natuurlijk niet dus toch maar weer de schouders eronder. En toen tijdens de zomervakantie nog geen nieuwe technische staf beschikbaar was met Jorn, Nico en Serge om de tafel gegaan om het voor opnieuw een seizoen op te pakken.  Serge is het centrale middelpunt van de technische staf, Jorn en Nico pakken energiek de training op en ik mag me op zaterdag met de coaching bemoeien.

Je ziet de verversing in het team snel gaan. Ieder jaar stoppen er gemiddeld drie tot vier dames, er zijn dus ook ieder jaar drie tot vier nieuwe dames nodig. Wat verder opvalt in vergelijking met de periode 1997 dat je nu veel meer dames ‘nodig bent’, zowel voor trainingen als voor wedstrijden. Daar waar we in 1997 met 15 dames toe konden zijn er nu minimaal 20 nodig. Werk, andere hobby’s etc. maken dat 100% aanwezigheid niet meer logisch is bij de dames.

Dit is nu echt mijn laatste kunstje bij de dames. Ook dit seizoen is er weer veel energie gestoken in de organisatie met bijvoorbeeld een eigen website en een eigen nieuwsbrief. Daarnaast is er een loyale sponsorgroep van negen (!) sponsors geformeerd. Het team is volledig in het nieuw gestoken. Dus dat staat. Tot het eind van het seizoen zijn er nog twee grote uitdagingen. De eerste is op een succesvolle, plezierige en enthousiaste manier de tweede seizoenshelft afmaken. De tweede is er voor zorgen dat er voor komend seizoen weer een mooi team staat. Hiervoor zijn we al aan het zoeken. Dus als je nog een goede speelster weet die bij een leuk team wil spelen….?